είναι το πλοίο μου

«Όλα τα πλοία μου είναι άσπρα. Δεν θέλω κόκκινα πέταλα από γεράνια ή δεντρομολόχες. Θέλω άσπρα πέταλα που πλέουν όταν γέρνω τη λεκάνη. Έχω ένα στόλο που ταξιδεύει από τη μιαν ακτή στην άλλη. Θα βάλω κι ένα κλαδί, σχεδία για τον καραβοτσακισμένο θαλασσινό. Θα ρίξω μια πέτρα και θα δω φυσαλίδες ν’ ανεβαίνουν απ’ τα βάθη της θάλασσας… Μάζεψα όλα τα πεσμένα πέταλα και τα ‘βαλα να κολυμπήσουν. Σε μερικά έβαλα σταγόνες βροχής. Θα βάλω κι ένα φάρο εδώ, το κεφαλάκι μιας μαργαρίτας. Και τώρα θα κουνήσω την καφετιά λεκάνη πέρα-δώθε, έτσι που τα πλοία μου να καβαλήσουν τα κύματα. Μερικά θα βουλιάξουν. Μερικά θα τσακιστούν στα βράχια. Ένα μονάχα αρμενίζει. Είναι το πλοίο μου. Μπαίνει σε παγωμένα σπήλαια, όπου η πολική άρκτος μουγκρίζει κι οι σταλακτίτες κραδαίνουν πράσινες αλυσίδες. Τα κύματα συκώνονται∙ η κορφή τους κουλουριάζεται∙ κοίτα τα φώτα στα κατάρτια. Σκόρπισαν, βούλιαξαν όλα, μόνο το καράβι μου καβαλικεύει τα κύματα κι ανοίγεται με το μελτέμι και φτάνει στα νησιά όπου οι παπαγάλοι φλυαρούν και τ’ αναρριχητικά…» 

βιρτζίνια γουλφ
τα κύματα
μτφ άρης μπερλής



mervyn o'gorman - christina 1913

εγώ

-Δεν σας φοβάμαι. θέλετε να κοιμηθείτε μαζί μου; αλήθεια; έ λοιπόν, εγώ είμαι τώρα που θέλει να κοιμηθεί μαζί σας, αλλά εγώ διατάζω, εγώ διευθύνω, εγώ καβαλάω, εγώ σας κόβω τη χαίτη με το ψαλίδι μου. εγώ δεν είμαι μια σκλάβα για να μου χώσετε σουβλιά κεχριμπαρένια στα στήθη, ούτε ένας χρησμός για κείνους που τρέμουν από έρωτα στην έξοδο των πόλεων.
όλο μου το όνειρο ήταν ποτισμένο με τη μυρουδιά της συκιάς και τη μέση εκεινού που κόβει τα στάχυα. κανείς μέσα από μένα! εγώ να περάσω μέσα από σας!

-και πάντα ένας. αν με φιλήσεις , θα ανοίξω το στόμα μου για να μου καρφώσεις το ξίφος σου στο λαιμό μου.

-εγώ γνώρισα έναν άντρα που σκούπιζε τη στέγη του και καθάριζε φεγγίτες και κάγκελα μόνο από ευγένεια προς τον ουρανό.

-Εγώ ναι, είμαι ένας άντρας. ένας άντρας τόσο άντρας, που λιποθυμώ όταν με ξυπνούν οι κυνηγοί. ένας άντρας τόσο άντρας, που αισθάνομαι έναν οξύ πόνο στα δόντια όταν κάποιος σπάσει ένα βλαστό, όσο μικρός κι αν είναι. ένας γίγαντας. ένας γίγαντας τόσο γίγαντας που μπορώ να κεντήσω ένα τριαντάφυλλο στο νύχι ενός μωρού που μόλις γεννήθηκε.



φεντερίκο γκαρθία λόρκα
το κοινό
μτφ κοσμάς ξενάκης



alexander (hammid) hackenschmied
maya (deren)
1930-1932
 

απάτη

Σε κάποια απόμερη γωνιά του εκχυμένου σε αναρίθμητα λαμπυρίζοντα ηλιακά συστήματα σύμπαντος, υπήρξε μια φορά κι έναν καιρό ένα αστέρι, πάνω στο οποίο ευφυή ζώα επινόησαν τη γνώση. Ήταν η πιο υπερφίαλη και η πιο απατηλή στιγμή της «Παγκόσμιας Ιστορίας», αλλά ήταν βέβαια μονάχα μια στιγμή. Έπειτα από λιγοστές ανάσες της φύσης, το αστέρι πάγωσε και τα δαιμόνια ζώα έπρεπε να πεθάνουν.






φρήντριχ νίτσε
περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια
μτφ πέτρος γιατζάκης



rosario leotta

through all

I dreamed you lost me.                        

“… and through all eternity I forgive you

You forgive me”                      

 william blake