Το γλυκό

Το γλυκό


Μ’ άρεζε και τον ήθελα. Το ίδιο κι εκείνος. Γι’ αυτό όταν ο λόχος μας ορίστηκε, σαν πιο παλιός, να μένει σε αντίσκηνα, κοιτάξαμε με κάθε τρόπο να βρεθούμε μαζί. Κι έτσι πλαγιάζαμε, βράδυ και μεσημέρι, πλάι πλάι. Το αίσθημα μας φούντωνε, μα ήμασταν κι οι δυό αναποφάσιστοι και δεν τολμούσαμε να κάνουμε αρχή.
Μια νύχτα θεοσκότεινη, μετά το σιωπητήριο, καθώς δεν έλεγα να κλείσω μάτι, ακούω τον Τάκη να μου λέει: «Η μάνα μου έστειλε γλυκό απ’ το νησί. Θέλεις λιγάκι;» Μες στο σκοτάδι άπλωσε το χέρι του και από κάπου ξετρύπωσε το βάζο. Ύστερα βρήκε ένα κουταλάκι. Άνοιξε το βαζάκι, πήρε μια κουταλιά γλυκό και ψαχουλεύοντας το έβαλε στο στόμα μου. Ήταν τριαντάφυλλο βανίλια. Λιγώθηκα απ’ τη γλύκα. «Αν με φιλήσει τώρα», έλεγα από μέσα μου, «δε θα αντέξω».
Ξάφνου, δεν ξέρω πως, γλιστράει το κουταλάκι απ’ το στόμα μου και πέφτει στο λαιμό μου. Αμέσως ένιωσα να χύνεται ένα ρυάκι που κολλούσε. Προσπάθησα να το αναχαιτίσω, όμως το μόνο που κατάφερα ήτανε να πασαλειφτώ ακόμη πιο πολύ˙ το μαξιλάρι κι η φανέλα μου έγιναν χάλια. Εκείνος στην αρχή θέλησε να με βοηθήσει, μα μες στην ταραχή του του ξέφυγε το βάζο απ’ τα χέρια˙ το τριαντάφυλλο πασάλειψε το στρώμα και τα όπλα μας, τις φόρμες και τα άρβυλα, ακόμη και το ημερολόγιό μου. Μέχρι και το αντίσκηνο κολνούσε απ’ τα γλυκά. Πρώτος πετάχτηκε έξω φρενών ο Τάκης βλαστημώντας, και ακολούθησα κι εγώ. Μα, για κακή μας τύχη, στις βρύσες το νερό ήταν λιγοστό. Μες στο πυκνό σκοτάδι αρχίσαμε το πλύσιμο, ενώ ό θαλαμοφύλακας, που μας μυρίστηκε, κρατούσε την κοιλιά του απ’ τα γέλια. Μια νύχτα ολόκληρη πλέναμε και πλενόμασταν, πηγαίναμε κι ερχόμασταν, μα η μπουγάδα τελειωμό δεν είχε. Ξημέρωνε, κι εμείς ακόμη δύσθυμοι στις βρύσες, και χώρια η πλάκα που θα έσπαναν οι άλλοι το πρωί, όταν θα έβλεπαν τα χάλια μας.

Από τότε μου μπήκε η ιδέα πως κάθε γλύκα και σορόπι, όσο αθώα κι αν αρχίζει, τελειώνει πάντα άσχημα.



Ντίνος Χριστιανόπουλος
Οι ρεμπέτες του ντουνιά. Μικρά πεζά. 1986
Εκδόσεις Διαγωνίου 1991


φωτογραφία γιάννης γεωργίου
 

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΛΤΑ ...like in a Dolce Vita

"ΠΑΩ ΜΙΑ ΜΕΤΑΛΗ ΒΟΛΤΑ"
(σύλβια πλαθ)

που είμαστε; τι βλέπεις;
βλέπω ερείπια
ερείπια;
ναι ξεκοιλιασμένα σπίτια σπασμένες πόρτες χτισμένα παράθυρα γκρεμισμένους τοίχους ίχνη φωτιάς μια ολόκληρη συνοικία βομβαρδισμένη η κοιλιά μιας γυναίκας ξερνάει ένα τσεκούρι μυρμύγκια πάνω στο έμβρυο δέντρα που σκίζονται από μόνα τους για να μη γίνουν κρεμάλα ένας άντρας κρεμασμένος σ' ένα πλάτάνι που δεν πρόλαβε να σκιστεί εγκαταλειμμένα όπλα τρύπια κράνη σκόρπια ανθρώπινα μέλη αποκομένα πόδια και σειρές ατέλειωτες σειρές πτωμάτων που πριν είχαν παρελάσει θριαμβευτικά
εδώ ζούσαν άνθρωποι
ναι αλλά πριν από πολύ καιρό
εσύ; τι θα έκανες αν είχαμε πόλεμο;



 "we're walking like in a Dolce Vita
this time we got it right
we're living like in a Dolce Vita
mmm, gonna dream tonight
we're dancing like in a Dolce Vita
with lights and music on"



"τα απέχοντα μυριάδες μυριάδως έτη φωτός... άστρα"

ομάδα horses in my dreams
σοφία κορώνη κατερίνα κλειτσιώτη

κινητήρας στούντιο
22 φλεβάρη - 16 μάη 

φωτογραφία ντίνος ανδρίκουλας

"τα απέχοντα... άστρα"

καραϊβική τζαμάικα χονολουλού μαϊάμι μπητς ταϋλάνδη χαβάη νησιά φίτζι κανάρια νησιά ανταρκτική μάτσου πίτσου μπόρα μπόρα μπαχάμες γουατεμάλα πουέρτο ρίκο μαρτινίκα κούβα αϊτή ταϊτή γρενάδα παναμά κόστα ρίκα αντίλες γρενάδα σάντα μάρτα ριο ντε τζανέιρο σρι λάνκα μαλβίδες οαχάκα κουαουναουάκ καζαμπλάνκα
ξανά καραϊβική τζαμάικα χονολουλού μαϊάμι μπητς ταϋλάνδη χαβάη ...θα σε πάρω να φύγουμε




"Τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός... άστρα"

ομάδα Horses In My Dreams
σοφία κορώνη κατερίνα κλειτσιώτη





22 φλεβάρη - 16 μάη 

Kinitiras Studio
 

φωτογραφία ντίνος ανδρίκουλας

...σμίγει

αναρωτιόμουν σήμερα πως συναντιούνται δύο βουνά.

(κόντρα στο ..."βουνό με βουνό δε σμίγει")
και να.

( photo -"Her" )

ένα φιλί - μόνο

(απόψε)
το φιλί
με τίναξε στα πατώματα.
στα τέσσετα έφυγα
-Συμβαίνει ενίοτε-
(μετά από τόσο λίγωμα κερασιού ένα αίμα)






φωτογραφία ντίνος ανδρίκουλας

la beauté du geste

- Qu' est ce qui vous pousse à continuer?

- Je continue comme j' ai commencer. 
Pour la beauté du geste.

- La beauté...
On dit qu' elle est dans l' oeil. Dans l' oeil de celui qui reguarde.

- ... et ci persone ne reguarde plus?








("holy motors" - Leos Carax)

photo Philip Lorca DiCorcia

on changera l' hasard en destin





(le dernier tango à paris)



 photo sibylle baier

το σβησμένο τσιγάρο που αυτός κρατούσε

"... η δεσποινίς, πηγαίνοντας να του ανάψει το σβησμένο τσιγάρο που αυτός κρατούσε,      
                       (παύση ανάσας)
της έφυγε το κουτί από τα χέρια και τα άναφτα σπίρτα σκόρπισαν στο πάτωμα.
Τέλος, παρομοιάζονται οι δυό τους που σκυμμένοι μαζεύουν τα σπίρτα, με τους μυθικούς Δευκαλίωνα και Πύρρα."




"... τους ήταν αδύνατο πια να υπομείνουν περισσότερο να πηγαίνουν πλάι πλάι χωρίς να σμίξουν, καταργώντας κάθε σύνορο και διαφορά ανάμεσα στο εγώ και συ."





 ν.γ. πεντζίκης



φωτογραφία ντίνος ανδρίκουλας

(αναπνοή)

"Κάποιοι - Εργάζονται για την Αιωνιότητα -
Οι Περισσότεροι ωστόσο για το Χρόνο -"

(Π 536)



έμιλυ ντίκινσον
μτφ ερρίκος σοφράς

τραγουδώ

"Είχα έναν τρόμο - από τον Σεπτέμβριο - που δεν μπορούσα να τον πω σε κανένα -κι έτσι τραγουδώ, όπως το Αγόρι όταν περνά απ' το Νεκροταφείο -γιατί φοβάμαι"

(Γ 261)


"Για να τραβήξεις το μαργαριτάρι,
πληρώνεις με την Ανάσα σου."

(Γ 242)


έμιλυ ντίκινσον
μτφ ερρίκος σοφράς

(επειδή το διάβασα τη νύχτα –στα ξαφνικά, και θυμήθηκα    )

"Από νωρίς το πρωί είχαν στρώσει στο κυνήγι ένα ελάφι. Κάλπαζαν πίσω του όλη μέρα, στους πρόποδες των λόφων. Κάποτε, το ελάφι κατευθύνθηκε προς τους λόφους και άρχισε να ανεβαίνει. Έτρεχε πραγματοποιώντας συνεχείς ελιγμούς, ώσπου οι κυνηγοί το έχασαν από τα μάτια τους. Η μέρα έγερνε όταν ο Λουδοβίκος -μόνο αυτός- κατάφερε να εντοπίσει το ζώο. Βρισκόταν σε μια στενή, απόκρημνη λωρίδα γης, που υψωνόταν πάνω από την πεδιάδα. Ζύγισε στο χέρι του το δόρυ, και τα σκυλιά του ετοιμάστηκαν να χιμήξουν, θαρρώντας πως το απελπισμένο ζώο δεν μπορούσε πια να ξεφύγει. Εκείνο έδωσε έναν πήδο που το έφερε στο χείλος του γκρεμνού, ύστερα έναν δεύτερο και χάθηκε.

Όρμησε προς τα κάτω, ελπίζοντας πως οι βράχοι θα το σπλαχνίζονταν περισσότερο από τον διώκτη του."

μαίρυ σέλλεϋ

"Ο διάδοχος του Μοντόλφο"

μτφ γιώργος μπλάνας

...το βίντεο

 "Αυτός ο Αντώνης τέλος πάντων, που βρίσκεται; τι κάθεται και κάνει; Γιατί δεν έρχεται ν' ανταμώσουν και να παίξουνε;

δεν θα του έφερνα πια καμμιά αντίσταση ν' αρχίσουμε να κάνουμε παιδιά."



ομάδα horses in my dreams
σοφία κορώνη κατερίνα κλειτσιώτη