Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

...όλα τα λέω ποίηση και πια δε νευριάζω




«Καθώς σκυμμένη κοντά του, κατά
την περισυλλογή στο κουτί των
σπίρτων που δεν είχαν χρησιμο-
ποιηθεί, αντικρίζοντας το είδωλο
του προσώπου της στην κόρη των
ματιών του, είχε αντιληφθεί ότι το
εικόνισμα αυτό στα μάτια του πλη-
σίον της, αποτελούσε όλη την
αλήθεια του είναι, του δικού της,
όπως και εκείνου, μέσα στα δικά
της μάτια, που αυτός έβλεπε.»

ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ


(… Είπε από τον άλλον μπορείς να μάθεις έναν δρόμο που δεν
έχεις
Προς τα πού;
Προς την ευτυχία)

(…Είπε ότι όταν κλαίω είναι σαν να έχω μιλήσει σε κάποιον
και να με έχει παρηγορήσει)

…είπε μου αρκεί ότι βρήκα έδαφος πραγματικό όπου να σταθώ και να γονατίσω


Συναξαριστής – αυτός που γράφει για
τις ζωές των άλλων. Για να μην ξεχαστούν

Αφήγηση περιστατικού όπου αναφέρεται, ότι μετά από τρείς ώρες σκληρών διαπραγματεύσεων με τον ιδιοκτήτη του ακριβού ρεστωράν, τον είδαν να βγαίνει κουβαλώντας έναν τεράστιο καθρέφτη, στον οποίο πριν 30 χρόνια και για 10 μόνο λεπτά είχε καθρεφτιστεί μέσα η αγαπημένη του


Αφήγηση που αναφέρει ότι το άναμμα του αι-
σθήματος του το προκάλεσε με την επιμονή της
η Αλεπού, χαρίζοντας του ένα γλαστράκι με θαυ-
μάσια κυκλάμινα και τα έτι θαυμασιότερα χείλη
της για ένα φιλί.
Ο καημένος εξακολουθεί να απορεί γιατί εκείνο
το φιλί δεν είχε δεύτερο, και του πονάει ολόκληρο
το σώμα του βυθισμένο στη φτώχεια, που τον
μειώνει σε σημείο που να καμαρώνει όσους πιά-
νουν το τουφέκι και γίνονται ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, να χα-
λάσουν αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, για έναν άλλον
καλύτερο, όπου, δίχως βέβαια να το λέει, πιστεύει
με όλη του τη δύναμη πως θα έχει όσα φιλιά θέ-
λεις


Στα σίγουρα, το ερχόμενο καλο-
καίρι, πιθανόν Ιούλιο, που η θα-
λασσα είναι ωραία και ζεστή, η
Άννα θα αντάμωνε τον άνθρωπο,
που εξακολούθούσε πάντα να τον
αγαπά, μυστικά, μέχρι του μυελού
των οστέων της και ας μην του είχε
πει τίποτα και χωρίς να έχει από
αυτόν κανένα σχετικό λόγο ακού-
σει, μόνο που σκύψανε και οι δυο
τους χαμηλά, να μαζέψουν από
κάτω τα σπίρτα, που είχαν σκορπί-
σει, όταν εκείνη βιαστική είχε σπεύ-
σει να του ανάψει το τσιγάρο, που
μόλις είχε φέρει στα χείλη του.


Περιγραφή προσόψεων σπιτιών –που αντικρίζουν το ανοιχτό ατέρμον πέλαγος –γεμάτα από φωλιές πουλιών. Που έχοντας εκκολάψει και μεγαλώσει τα νεογνά, προπαρασκευάζονται για αναχώρηση «σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει»


Τα πρόσωπα των ερωτευμένων σχολιάζουν το βιβλίο: «Ο κήπος των χαδιών». Ο έρως, ομολογούν από κοινού, είναι η δύναμη που εμπνέει εμπιστοσύνη στο ότι υπάρχουμε. Ασυγκράτητος ο Αντώνης την φιλά. Εκείνη δεν πρόφτασε να τον εμποδίσει, εξηγώντας ότι παθαίνει αναφυλαξία κάθε φορά που της αγγίζουν τη μύτη. Εκείνος τότε εκφράζει παράπονα για την απόσταση στην οποία τον κρατά. Η Άννα λυπάται και του λέει, ότι πρέπει να πιστέψει, πως ολόκληρη η ψυχή της του ανήκει. Εκείνος σα να βρίσκεται μπροστά στο τίποτα και την άρνηση, θυμάται το ποίημα του βιβλίου, όπου ο εραστής επιτίθεται κρατώντας εγχειρίδιο. Εκείνη τότε του απαντά, ότι θα δεχόταν πρόθυμα να τη σκοτώσει, αν ήξερε πως αυτό θα αύξανε την πίστη του στην αγάπη. Ο Αντώνης συνεχίζει με ένα άλλο ποίημα, όπου ο εραστής κινούμενος από την παρόρμηση πλήρους κατοχής του αντικειμένου του έρωτος, το αφήνει να απομακρυνθεί, σκύβοντας και ασπαζόμενος τη σκιά του, πάνω στην άμμο της ερήμου, της οποίας το πνεύμα έχει εμποτίσει βαθιά την Αραβική ποίηση. Η Άννα σπεύδει να σηκώσει τον Αντώνη και οι δυο τότε μαζί γονατίζουν και προσεύχονται. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού ομολογούν, είναι αδύνατο να αγαπηθούν σωστά, χορταίνοντας από τα σκιώδη


ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΩ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΙΑ ΔΕΝ ΝΕΥΡΙΑΖΩ






(…σκόρπια.
από το πρόγραμμα της παράστασης

«Βίοι (Ζωές) Αγίων»

ιδέα, σύλληψη, σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός

τα αποσπάσματα είναι από το «ΑΡΧΕΙΟΝ» κύρια,
καθώς και από τα «Ομιλήματα» και την «Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής»
του Νίκου Γαβριήλ Πεντζικίδη

φωτογραφία : από την ταινία «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν»
του Αντρέι Ταρκόφσκι

http://www.youtube.com/watch?v=9wA_S8TlLu0&feature=related
Low - Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Και πονάμε






Και πονάμε
Στριφογυρνάμε ξανά και ξανά στη δύστυχή μας κλίνη
Και κάτω απ’ αυτή τη κλίνη
Είναι ο ουρανός και δεν το ξέρουμε






Κάρλος Εδμούντο Ντε Ορύ
«Σαράντα Ποίηματα»
Μετάφραση: Κώστας Βραχνός
Εκδόσεις: Ηριδανός

Photo: Fransesca Woodman

http://www.youtube.com/watch?v=1tVJmck8UU8
(…dance with me baby…I’m falling…)

Η σιωπή




Δεν υπάρχει κανένας Είμαι εγώ μονάχος και το βιολί της σιωπής
Η σιωπή είναι ένα κρυστάλλινο νερό που κελαρύζει
Στη σιωπή ακούγονται τ’ αργά βήματα κάποιου τρελού
Που πάει κι έρχεται χωρίς κανένα σε κάποιο δωμάτιο.
Έχασα τα δάχτυλά μου σ’ ένα απέραντο πιάνο…
Ένα πιάνο φάντασμα που βρίσκεται στην καρδιά μου
Η σιωπή Η σιωπή! Πιστεύω στη σιωπή
είναι κάποιος άγγελος που ακούει όσα λέει ο Θεός
στη σιωπή ακούγονται να πέφτουν φύλλα φθινοπώρου
ακούγονται κύμματα και φιλιά και ο μάγος του ρολογιού
στην άμαξά του με τις ώρες και τις μεταξένιες ρόδες
σε μια υγρή ακτή από γέλια και πόνο
Μια γλώσσα αγγέλου η νοτισμένη μου καρδιά
απ’ το νερό της σιωπής τραγουδά χωρίς σκοπό κι αιτία
Θέλει να τραγουδήσει το ίδιο που τραγουδούσε ο Θεός
Τα πόδια του Θεού πατάνε σήμερα την πράσινη καρδιά μου


Τ’ απόγευμα που βρέχει μια γυναίκα χωρίς φύλο
Μία γυναίκα από αέρα και γάζα πλανάται Πάω
Κοντά της δεν υπάρχει Βλέπω μόνο τα μάτια της
το στόμα της και τα μαλλιά της Όμως δεν υπάρχει όχι
Δεν υπάρχει κανείς Είμαι εγώ μονάχος Η ψυχή μου είναι ένα μεγάλο δοξάρι
Του βιολιού της σιωπής σ’ έναν ερωτικό ουρανό
Βγαίνω στο παράθυρο… Συνεχίζει να βρέχει Συνεχίζει…
Μία πικρή γυναίκα κλαίει απόψε
με τη θεία νοσταλγία ενός μακρινού πράγματος
Τη νύχτα φτιάχνει η βροχή μιαν ανθισμένη κιθάρα

Σήμερα δεν έχει φεγγάρι… Το φεγγάρι θα το φτιάξω μόλις πεθάνω






Κάρλος Εδμούντο Ντε Ορύ
«Σαράντα Ποίηματα»
Μετάφραση: Κώστας Βραχνός
Εκδόσεις: Ηριδανός



http://www.youtube.com/watch?v=7l-R-2NYc7w

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»




(απόσπασμα)

“…Μνημόσυνο για τους πεσόντες
Εξέδρες/ τα ψηλά καπέλα των υπουργών
μονύελα, γάντια, ακριβές γούνες
οι φαντάροι στη γραμμή παρουσιάζουν όπλα
πίσω από τις ξιφολόγχες που γυαλίζουν
στριμώχνεται ο λαός.
Φάτσες τετράγωνες ρυτιδωμένες
φάτσες μελανιασμένες απ’ το κρύο
χοντρά δυνατά σαγόνια σαπισμένα δόντια
μάτια κάτω από τσαλακωμένα κασκέτα
κόκκινα και βλοσυρά.
Ανάπαυσον ο Θεός τους δούλους σας
αλληλούια/ φυσάει […]
Ο πόλεμος/ ησυχία ησυχία μιλάει ο κύριος υπουργός
ο πόλεμος/ αλληλούια
φυσάει μες απ’ τα δεκανίκια των σακάτηδων
που χτυπάνε τις πόρτες των πολιτειών
φυσάει μες στις κιθάρες των τυφλών
που παίζουν στις γωνιές των δρόμων
φυσάει ανάμεσα στα κόκαλα των νεκρών […]
Το έθνος μας απειλείται…
υπέρ βωμών και εστιών…
μα πρέπει να συντομεύουμε εξοχότατε
μας περιμένουν για το τσάι
ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη
ένας ζητιάνος ξύνει τ’ αχαμνά του
Φυσάει στα κοκαλιάρικα απλωμένα χέρια
των ζητιάνων στα σκαλοπάτια των εκκλησιών
φυσάει στις ξεπαγιασμένες ουρές
έξω από τα λαϊκά συσσίτια
φυσάει στα ορφανοτροφεία, στα μπορντέλα
στα παιδικά άσυλα, φυσάει, φυσάει
- Να διαφυλάξουμε την ασφάλειαν του έθνους
- Να διώξουν λένε κι άλλους εργάτες αύριο, τι θα γίνουμε
- Σας πάει περίφημα η ερμίνα αγαπητή μου
- Ελεήστε με χριστιανοί, δώστε μου μια δραχμίτσα
- Μακάριοι οι πεινώντες κι οι διψώντες
- Κάνε πιο κει το στόμα σου βρομάει σαν απόπατος
- Η ελευθερία της πατρίδος
- Την πήγε στο νοσοκομείο μα θέλαν λεφτά…
- Απαιτεί να εξοπλισθώμεν
- Πέθανε
- Φυτίλια για τους αναφτήρες…φυτίλια, φυσάει
τι θα γίνουμε
πάρτε αδέρφια έχουμε και φυτίλια για δυναμίτες.
Φυσάει μες απ’ τους σκισμένους αγκώνες των χαμάληδων
φυσάει μες από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού.
Ο υπουργός χειρονομεί
πάνω στο χαμηλό μαύρο ουρανό
τα χέρια του σχεδιάζουν την προδοσία […]
Φυσάει, ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους
τις χρονολογίες, τα πρόσωπα
παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη […]
Ένα σινιάλο ουρλιάζει τη νύχτα S.O.S, S.O.S…
Ο κόσμος βουλιάζει…
Φυσάει παράξενα απόψε ο άνεμος
αλλάζοντας το σχέδιο του κόσμου […]”



Τάσος Λειβαδίτης
Ποίηση
Κέδρος

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Αγαπώ μια γυναίκα με μακριά μαλλιά


Αγαπώ μια γυναίκα με μακριά μαλλιά
Σαν σε λίμνη βυθίζομαι στο απαλό της πρόσωπο
Λάμνει αργά το μέτωπό μου στην κοιλιά της
Ψηλαφώ δαγκώνω χαϊδεύω μεταξένιους όγκους
Εντοπίζω εσοχές σφουγγίζω τον χυμό τους
Γυναίκα έλος μου σκοτεινή αράχνη
Απέραντε λαβύρινθε τύμπανο παλάτι παράξενο
Είσαι η μόνη μου αδερφή της λήθης κι εγκατάλειψης
Τα στήθη σου οι διπλοί γοφοί σου δίδυμα βουνά
Μου δίνουν την ασπράδα του γιγάντιου περιστεριού
Ο έρωτάς μας είναι νυχτερινός τη νύχτα
Σε αυστηρές ωμότητες μας σμίγει στο κρεβάτι
Υψώνονται κολώνες ευωδίας και στεναγμών.

Αλέθω μασώ ρουφώ κατακρημνίζομαι
Ανθίζει ο πόθος μες σε ανοιχτούς τάφους
Τάφους φιλιών στομάτων οστράκων
Πετώ απ’ τα δηλητήρια αρρωστημένος
Κυβερνώντας στις μεμβράνες σου πλάνητας και διεφθαρμένος
Τίποτα δεν σταματά τίποτα δεν ξεκινά όλα είναι θρίαμβος
Της τρυφερότητας που η σιγή φρουρεί
Η σκέψη έφυγε από κοντά μας
Σμίγουν τα χέρια μας σαν ευτυχισμένες πέτρες
Ήρεμος είναι ο νους σαν ασάλευτο στεγανόποδο
Λιώνουν οι ώρες τα λεπτά εξαντλούνται
Δεν υπάρχει παρά αγωνία και ηδονή

Ηδονή, δεν μιλά το πρόσωπό σου μόνο πάει καβάλα
Σ’ ένα κόσμο νεφελώδη στη σπηλιά του Είναι
Είμαστε μουγγοί δεν ζούμε στη γελοία ζωή
Τρομεροί καταντήσαμε και θείοι
Κρυφοί μελισσοκόμοι άφθονου μελιού
Ακούγονται τα βογγητά της ακόρεστης σάρκας
Κάποια στιγμή άκουσα το μισό μου όνομα
Να βγαίνει ξαφνικά απ’ τα σμιχτά σου δόντια
Μπόρεσα να δω στο φως της έκφραση της όψης σου
Σ΄ εκείνη την έκσταση έμοιαζες άλλη γυναίκα.

Το σκοτάδι με φουρκίζει δεν σε βλέπω
Δεν βρίσκω το κεφάλι σου δεν ξέρω τι αγγίζω
Τέσσερα χέρια φεύγουνε με κοιμισμένους κάτοχους
Και τέσσερα πόδια μακριά τους τριγυρίζουν
Πια δεν υπάρχουν κάτοχοι μόνο κενό κενό
Της ηδονής το πλοίο στ’ ανοιχτά έχει ξωκείλει
Που είσαι; Που είμαι; Ποιος είμαι; Ποιος είσαι;
Για πάντα εγκαταλείπω αυτές τις ερωτήσεις
Μεθυσμένος μαγεμένος τρελός στις πύλες της νοσηρότητας
Το πάθος μεγαλόπρεπο τη φαλλική σειρά προσμένω

Βρισκόμαστε μαζί ξανά σ’ ένα δωμάτιο
Γυμνοί υπέροχοι συνεργοί του Θανάτου




Κάρλος Εδμούντο Ντε Ορύ
«Σαράντα Ποίηματα»
Μετάφραση: Κώστας Βραχνός
Εκδόσεις: Ηριδανός

Photo: Bill Brandt 1947

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012



www.toact.blogspot.com

φωτογραφία: Μαρία Καψή